Το κείμενο της Συνέντευξης Τύπου του ΠΑΜΕ

Η Γραμματεία Ρόδου του ΠΑΜΕ παραχωρεί σήμερα συνέντευξη Τύπου εν μέσω μιας περιόδου πυκνών εξελίξεων που καίνε στην κυριολεξία την εργατική τάξη, τη λαϊκή οικογένεια.

Είναι περίοδος που μπαίνουν ή θα μπουν σε εφαρμογή μέτρα που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, που οι συνταξιούχοι βλέπουν στο πορτοφόλι τους τις νέες περικοπές, που τα λαϊκά στρώματα αγκομαχούν να πληρώσουν τους φόρους τους. Είναι επίσης περίοδος που η κυβέρνηση ετοιμάζεται μετά τις διαβουλεύσεις με τους δανειστές να φέρει το νέο σκληρό πακέτο μέτρων της 2^ης αξιολόγησης.

Δεν πάει πολύς καιρός, που δημοσιεύθηκε το πόρισμα της «επιτροπής σοφών» (!). Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να διαστρεβλώσει, να κρύψει την αλήθεια, να εφησυχάσει το λαό, οι υποκατώτατοι μισθοί, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, η ωμή παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι ομαδικές απολύσεις είναι ανατροπές, ριζικό ξήλωμα δικαιωμάτων, για λογαριασμό των αφεντικών και της κερδοφορίας τους.

Η υπόσχεση στο λαό γνωστή από τα παλιά: Κάνε υπομονή να βγούμε από το «βαθύ σκοτάδι» για να χρησιμοποιήσουμε και τα λόγια του πρωθυπουργού, στο ξέφωτο, δηλαδή στην ανάπτυξη. Τη δίκαιη ανάπτυξη όπως την αποκαλεί αυτή η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι όμως τη ζουν στην καθημερινότητά τους αυτή την ανάπτυξη στην περιοχή μας, μια περιοχή με εξόφθαλμες πραγματικά αντιθέσεις. Όπου η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων ζει με εισόδημα από 6 ως 8.000 ευρω συμπεριλαμβανομένου και του επιδόματος ανεργίας, για όσους το δικαιούνται. Δουλεύουν χωρίς έλεος το μισό χρόνο και τον άλλο μισό παλεύουν να γιατρέψουν το κορμί τους για να δουλέψουν και την επόμενη χρονιά.

Την ίδια στιγμή όμως, μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα ξεδιπλώνεται βαδίζοντας στο κλείσιμο μιας σαιζόν με ρεκόρ στις αφίξεις +9,3% και σύνολο 1.920.000 επισκέπτες χωρίς να έχει κλείσει ακόμα ο Οκτώβριος!

Γκρινιάζουν και από πάνω οι μεγαλοξενοδόχοι, οι οποίοι βάζουν ως και ζήτημα επιβίωσης των επιχειρήσεών τους, ενώ την ίδια στιγμή προχωρούν επενδύσεις, ντόπιες και ξένες, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, ξενοδοχειακές μονάδες ανακαινίζονται, επεκτείνονται, αλλάζουν χέρια, χτίζονται καινούριες. Στοιχεία που κι εμείς τα έχουμε πάρει από τον τοπικό Τύπο όπου δημοσιεύονται. Μιλούν για αφελληνισμό, για την εξαγορά δηλαδή μονάδων από μονοπωλιακούς ομίλους, λες και είναι ζήτημα που αφορά τους εργαζόμενους, λες και οι ντόπιοι μεγαλοξενοδόχοι τους ξεζουμίζουν λιγότερο, η μοιράζονται τα κέρδη μαζί τους.

Από την άλλη, κατά γενική ομολογία η φετινή σαιζόν ήταν πανωλεθρία για τους επαγγελματίες, ιδιαίτερα, αλλά όχι αποκλειστικά, στον επισιτισμό. Πρόσφατη είναι η επιστολή απόγνωσης της ομοσπονδίας των επαγγελματιών της περιοχής μας που αποτυπώνει γλαφυρά μια πραγματικότητα που κι εμείς την ξέρουμε και τη ζούμε.

Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους ξενοδοχοϋπαλλήλους, ειδικά τη νέα βάρδια, τους εργαζομένους του αεροδρομίου της εφοδιαστικής αλυσίδας, τους οδηγούς, αλλά σε τελική ανάλυση ακόμα και τους υπαλλήλους τους Δήμου με τις κάθε λογής σχέσεις εργασίας, που τους έκοψαν φέτος ως και την άδεια λόγω έλλειψης προσωπικού, τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου, τους αναπληρωτές στα σχολεία, τους ανέργους: Είναι τελικά δίκαιη αυτή η πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη; Μάλλον βαμμένη με το αίμα μας είναι.

Απέναντι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν να αντιπαρατάξουν. Αυτόν της οργάνωσης και της πάλης, του αγώνα. Είναι ελπιδοφόρα τα συλλαλητήρια των συνδικάτων που χθες και προχθές πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Συλλαλητήρια με αιχμή των υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων, που στέλνουν το μήνυμα ότι όσα χάσαμε στα χρόνια της κρίσης για μας δεν είναι περασμένα ξεχασμένα, όπως μία μία μας ξήλωσαν τις κατακτήσεις, έτσι μία μία θα τις πάρουμε πίσω. 

Μας λένε συχνά: Και τι βγαίνει με τους αγώνες; Τα μέτρα περνάνε. Πράγματι τα μέτρα πέρασαν. Αλλά έχει στ΄αλήθεια δοκιμάσει η εργατική τάξη ο λαός τη δύναμή του ως σήμερα; Εμείς λέμε όχι, δεν τη δοκίμασε. Ακόμα όμως κι αυτοί οι σπουδαίοι αγώνες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να μην κατάφεραν να αποτρέψουν τα μέτρα, κατάφεραν όμως να βάλουν φρένο, να καθυστερήσουν μέτρα. Να σκεφτούμε δηλαδή, τι τελικά θα γινόταν αν δεν υπήρχαν κι αυτοί οι αγώνες.

Τι θα γινόταν, που θα είχαμε φτάσει, αν δεν υπήρχε ταξικό κίνημα, αν δεν υπήρχε ΠΑΜΕ. Δυο είναι λοιπόν οι επιλογές, υποταγή ή ξεσηκωμός.

Και είναι ώρα τελικά να κουβεντιάσουμε με τι εργατικό κίνημα θα βελτιώσουμε τη θέση μας, θα πετύχουμε τους στόχους μας, θα μετρήσουμε νίκες, σαν εργατική τάξη.

Παράδειγμα προς αποφυγήν των τελευταίων ημερών:

Το υπουργείο εργασίας στις 22 Σεπτέμβρη έκοψε τη δυνατότητα που είχαν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι να παίρνουν το εφάπαξ στην εικοσαετία, ενώ το μείωσε 20% επιπλέον. Είχε περικοπεί ήδη 30% από το 2012, ενώ είναι βέβαιο ότι η κατεύθυνση είναι να καταργηθεί εντελώς.

Με ποιο τρόπο το αντιμετώπισε η ηγεσία της Ομοσπονδίας Ξενοδοχοϋπαλλήλων; Με απόφαση να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας(!) και ακόμα χειρότερα, με την κατάπτυστη απόφαση να ιδρύσει, σε συνεργασία με άλλες ομογάλακτές της ηγεσίες ομοσπονδιών, επαγγελματικό ταμείο για να αντικαταστήσει το ΤΑΠΙΤ (Ταμείο πρόνοιας ιδιωτικού τομέα, σε αυτό έχει ενταχθεί το πρώην ΤΑΞΥ).

Να χαρίσουμε μόνοι μας δηλαδή στα κοράκια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών τα αποθεματικά των ταμείων μας, να εφαρμόσουμε από μόνοι μας τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήδη άλλωστε είναι νομοθετημένες από τα μνημόνια. Και όλο αυτό να παρουσιάζεται σαν αγώνας, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται σε συνεργασία με το Υπουργείο και την κυβέρνηση. Σε τελική ανάλυση ζητούν από τους εργαζόμενους να στηρίξουν την απαίτηση των αφεντικών να απαλλαγούν από την εισφορά στο ΤΑΠΙΤ!

Και εδώ αναρωτιόμαστε τι θέση αλήθεια παίρνει πάνω στο ζήτημα αυτό το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου; Η γνώμη μας είναι ότι πρέπει να το καταδικάσει

Εάν αυτό είναι αγώνας ή το να ανεβαίνουμε 2 -3 πότε στην Αθήνα να συναντηθούμε με τον τάδε υπουργό, πότε να διαδηλώσουμε δια αντιπροσωπείας κι εδώ μέσα στους τόπους δουλειάς που βράζουν, να μη οργανώνεται μισό δράμι αγώνας, τότε ευχαριστούμε αλλά τέτοιους αγώνες δε θέλουμε.

Στον αντίποδα, στην περιοχή μας επιχειρησιακά Σωματεία πραγματοποίησαν στάση εργασίας και έκαναν κινητοποίηση στο ΙΚΑ για το ζήτημα. Στην Αθήνα το Συνδικάτο των ξενοδοχοϋπαλλήλων πραγματοποίησε στάση εργασίας και 24ωρη απεργία με μαζική συμμετοχή και πορεία στο κέντρο της πόλης.

Να λοιπόν γιατί πρέπει να κουβεντιάσουμε τι κίνημα χρειάζεται να χτίσουμε και να δυναμώσουμε για να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες.

Και πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα, είναι μια διαδικασία που απλώνεται αυτή την περίοδο από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, η προετοιμασία της 3^ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ. Μια σοβαρή διαδικασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα αν συμφωνεί σε όλα με το ΠΑΜΕ. Καλούμε όλα τα Σωματεία της περιοχής μας, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να κουβεντιάσουν το κάλεσμα που τους απευθύνει το ΠΑΜΕ, να εκλέξουν αντιπροσώπους, να απευθύνουν με την ευκαιρία, ερωτήματα προβληματισμούς ακόμα και κριτική.

Μαζί με τους αγώνες που θα οργανώσουμε το επόμενο διάστημα, με την απεργία την οποία προτείναμε για τα μέσα του Νοέμβρη και στην οποία επιμένουμε, θα οργανώσουμε και την κουβέντα, τα μέτρα που θα πάρουμε για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Καλούμε την εργατική τάξη να βρίσκεται σε επιφυλακή.